2022
De laatste week van het jaar, ik ben hem doorgekomen laten we het daar op houden. De laatste week van het jaar voelde alsof hij een jaar duurde. De laatste week van het jaar was afzien en overleven. Het was eerste kerstdag 2022, ik weet het nog erg goed. (Hè dat klinkt bekend…..ja ja beter goed gejat…).
De dag begon met snot en hoofdpijn. De dag begon slecht. Zeker met in het vooruitzicht dat ik een avonddienst moest werken. Lees dat dat de eerste van een reeks van vier avonddiensten was. Tussen het kerstontbijt met rollade en het begin van mijn dienst heb ik vooral geslapen en geprobeerd om mezelf op te monteren voor de bewuste avonddiensten. Want ja kerst, personeelstekort en een enorm schuldgevoel. Met wat paracetamol en brufen mezelf naar mijn werk gesleept. De hele avond was een beproeving. Mijn bewoners verzorgen terwijl ik probeerde te glimlachen. Inwendig huilde ik en kon ik niet wachten tot het 23 uur was. Met behulp van mijn lieve collega’s de dienst door gekomen. Eenmaal thuisgekomen besefte ik dat ik echt te ziek was om de komende avonden te werken. Hoe graag ik ook wilde het ging niet.
Ik was op. Totaal opgebrand. Net zoals de zorgsector. Ik liep op mijn tandvlees. Ik bekeek het rooster voor de komende week en daar werd ik niet blijer van. Toch lukte het me een vervanger te vinden voor mijn dienst met kerst. Hallelujah! Dus met deze boodschap belde ik de afdeling om mij ziek te melden. En alsnog, alsnog voelde ik me schuldig.
Hoe komt dat toch dat zorgmedewerkers zo ontzettend slecht zijn in voor zichzelf zorgen. Voor iemand zorgen is je beroep notabene maar voor jezelf zorgen dat lukt niet. De drempel voor ziekmelden ligt ontzettend hoog. En doordat de drempel zo hoog ligt ga je enorm over je eigen grenzen heen. Ik vind dat zorgmedewerkers beschermd moeten worden hierin. Want het langdurig ziekteverzuim is hoog, bijna net zo hoog als de drempel om je ziek te melden. Ook ik ben nu ruim een week ziek. Nog niet helemaal opgeknapt en toch ga ik komende week weer werken. De plicht roept. Eigenlijk zou ik moeten luisteren naar die andere stem in mijn hoofd die ook roept. De plicht om voor jezelf te zorgen. Maar ja, ik heb blijkbaar een zorghart voor vooral andere mensen. Ik hoor mijn bed roepen. Ik zal luisteren, dan zorg ik toch nog een beetje voor mezelf.
